ရထားေပၚမွာ ႀကံဳခဲ့တာေလးတစ္ခုပါ။
ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလးသြားတဲ့ ရထားေပါ့။ တစ္ခံုက ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္ခံုက ခပ္၀၀အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္။ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္က တကၠသိုလ္က်ဴတာ ေနာက္ခပ္ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္က အဆင့္အတန္းရွိတဲ့အသိုင္း၀ိုင္းကထင္တယ္။ ရန္ကုန္ကထြက္လာလို႔မွသိပ္မၾကာေသးဘူး(ခန္႔မွန္း။ ။ ၄ နာရီအၾကာေလာက္မွာေပါ့ )မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ခံုက ၀ိတ္မ်ားလို႔ထင္ပါတယ္။ (သူတို႕က ၀.တယ္ေလ)အလယ္က က်ဳိးပါေလေရာ။ လူအမ်ားေရွ႔မွာ ျဖစ္တာဆိုေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွက္လိုက္မလဲလို႔၊
၀န္ေဆာင္မႈကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အတြဲေစာင့္ကို သြားအသိေပးတယ္ ခဏ ခဏပါဘဲ၊ မလာေရးခ်မလာေပါ့။
ထိုင္ခံု၀ယ္ထားပါရက္နဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးစီးရတဲ့အျဖစ္။ စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွထင္မွတ္မထားဘဲ မုတ္ဆိတ္ႏွစ္ေယာက္က လာၿပီး၀ိုင္းကူလုပ္ေပးပါတယ္။ မုတ္ဆိတ္ဆိုတာသိမွာပါ မြတ္ေလ။ ဘာမွလုပ္မရတာနဲ႔သူတို႔လဲတပ္ေခါက္သြားတာေပါ့။ ေအာ္ - - --ေဘးနားမွာကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြမ်ားစြာရွိေနပါရက္နဲ ႔ေနႏိုင္လိုက္တာ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲကလဲမေကာင္း။ ျဖစ္ေသးပါဘူးေလဆိုၿပီး ေဘးမွာထိုင္တဲ့ဦးဇင္းကို
``ဦးဇင္ ဒကာမႀကီးေတြ ၾကည့္တာသနာစရာေကာင္းပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ ေနရာကိုေပးထိုင္ခိုင္လိုက္ရင္ အဆင္ေျပမလားဘုရား´´
``အင္း - -ရတယ္ေလ ၊ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ေပါ့´´
ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး ၊ ၀မ္းသာလိုက္တာေလ ၊ ကူညီခ်င္တာကိုး ။
ဒီေတာ့မွ---
``လာ လာ လာ ဒကာမႀကီးတို႔ ဒီမွာထိုင္ ဦးဇင္းတို႕က ပိန္တယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီဘက္မွာ အဆင္ေျပသလိုထိုင္လိုက္မယ္´´
ကူညီခ်င္လို႔သာထိုင္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ေနရာက ဘယ္လိုမွ ႏွစ္ပါးထိုင္လို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီေတာ့
ရထားအိမ္သာေဘးက လက္ေဆးခံုနားမွာ ျဖစ္သလိုေနရင္ မိုးလင္းခဲ့ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ေတြးလိုက္တိုင္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ``သူတို႔အဆင္ေျပသြားေအာင္ကူညီခြင့္ရလိုက္လို႔ေလ´´
သိေစခ်င္တာကေတာ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြ စာနာစိတ္နည္းေနတာကို အားမရလို႕ပါ။ ကိုယ္လဲပဲလူသားမို႔လို႔ ခံစားမႈခ်မ္းသာကိုလိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စြန္႔လြတ္ၿပီးအနစ္နာခံလိုက္ရတာဟာ ခံစားမႈအရသာထက္ပိုတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွေျပာမျပဘဲ သိလာခဲ့ၿပီေလ။
စာနာျခင္းတရား လက္ကိုင္ထားျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသႏုိင္ၾကပါေစ
No comments:
Post a Comment